تا وقت شهادت لباسی به قامتش پیدا نشد

مجید با اینکه سن کمی داشت، به کارهای فنی علاقه نشان می داد و خیلی زود آن ها را یاد می گرفت. لوله کشی ساختمان را هم یاد گرفته بود. اگر تاسیسات لوله کشی خانه ای را انجام می داد و می فهمید آن خانواده از لحاظ مالی وضع مناسبی ندارد، به هیچ عنوان از آن ها پولی قبول نمی کرد. این کارها را برای رضای خدا انجام می داد.

به گزارش دانش نامه، به نقل از جوان آنلاین: نه قد و قواره اش به جبهه می خورد و نه سن و سالش، اما نیت کرده بود برای دفاع از اسلام و به امر ولی زمانش لباس جهاد بپوشد. او رفت و لباس شهادت بر قامت این جوان روستایی نشست. خانواده شهید هیچ گاه حالات و رفتار او را در لحظات قبل از عملیات از یاد نخواهند برد. از شور و شوقی که برای حضور در عملیات والفجر 8 در چهره داشت. پدر، مادر، خواهرها و برادرها بارها آن فیلم ضبط شده از نیروهای گردان کربلای سپاه گرمسار را مشاهده کردند و دلتنگی شان را با دیدن این فیلم به یادگار مانده از شهید مجید مرادی حقیقی تسلی دادند. عذرا مرادی حقیقی، خواهر شهید برگ هایی از زندگی برادر را برایمان تورق می کند.

 کار برای رضای خدا

خواهرانه هایش را از سیره و سبک زندگی برادر آغاز می کند و می گوید: «مجید متولد 30 شهریور 1348 بود. ما سه برادر و دو خواهر و اهل روستای محمدآباد گرمسار هستیم. 

او از همان کودکی هوش و ذکاوت خاصی داشت. همراه پدر در مراسم و مجالس مذهبی شرکت می کرد و خیلی زود دل و جانش با نماز و قرایت قرآن پیوند خورد. 

 نمازش را همیشه اول وقت می خواند. برادرم حال عجیبی در نماز داشت. قرآن را با صدای بلند قرایت می کرد. همیشه تعجب می کردیم که با این سن کم قرآن خواندن را از کجا یاد گرفته است. مجید تحصیلات ابتدایی را در مدرسه مریم روستای محمدآباد گرمسار به پایان رساند. پس از آن، یک سال در مدرسه عمار در رشته ریخته گری درس خواند. او با اینکه سن کمی داشت، به کارهای فنی علاقه نشان می داد و خیلی زود آن ها را یاد می گرفت. لوله کشی ساختمان را هم یاد گرفته بود. علاوه بر خانواده خودش به جاهای دیگر هم کمک می کرد. اگر تاسیسات لوله کشی خانه ای را انجام می داد و می فهمید آن خانواده از لحاظ مالی وضع مناسبی ندارد، به هیچ عنوان از آن ها پولی قبول نمی کرد. این کارها را برای رضای خدا انجام می داد.» 

 آبمیوه های تظاهرات

مسعود مهری یکی از دوستان برادرم بود. او خاطرات زیادی با برادرم داشت. آقای مهری از آن روزها اینگونه یاد می کند: «هر کاری می کردیم یا اگر گرم بازی بودیم، مجید حواسش به وقت اذان بود. به محض شنیدن «الله اکبر» بازی را رها می کرد و راه مسجد را در پیش می گرفت. بیشتر وقت ها با هم به مسجد می رفتیم و در نماز جماعت شرکت می کردیم. گاهی اوقات خودش مکبّر مسجد بود. 

فعالیت های انقلابی مجید هم خاص خودش بود. 

در اوج درگیری های زمان انقلاب مجید بچه ها را در مدرسه جمع می کرد. همه مثل دایره دور هم می ایستادیم. مجید مرکز دایره می ایستاد و شعار می داد «مرگ بر شاه! درود بر خمینی!» و ما هم پشت سرش تکرار می کردیم. از مدرسه تا کوچه خودمان این کار را می کردیم. در کوچه ما خانمی بود که هر روز برای بچه ها شربت و آبمیوه می آورد. با خوردن آبمیوه ای خنک تظاهرات های ما به پایان می رسید. فردا دوباره همین کار را تکرار می کردیم.»

 سنگر رزم 

شهید مجید مرادی حقیقی بعد از پیروزی انقلاب و تشکیل بسیج به عضویت بسیج دانش آموزی درآمد و از طریق بسیج به دفاع از وطن و دینش پرداخت. خواهر شهید در ادامه می گوید: «اولین بار که می خواست به جبهه برود، سراغ معلم مدرسه اش رفت. معلم با دیدن مجید گفت مجید! شیرینی بده، با نمره خیلی خوبی قبول شدی. اما او گفته بود خدا را شکر! آمدم بگویم می خواهم بروم جبهه. معلم به مجید گفت الحمدلله درست هایت خوب است، بهتر است درست را بخوانی و به جبهه فکر نکنی. اما مجید تصمیمش را گرفته بود. در مغازه جوشکاری همراه برادرم کار می کرد. با اینکه سن کمی داشت، از عهده کارها به خوبی بر می آمد. برادرم می گفت یک روز دیدم کار نمی کند. پرسیدم چیزی شده؟ 

نگاهم کرد و گفت داداش احمد! دیگر نمی توانم در مغازه کار کنم. خیلی تعجب کردم و پرسیدم چرا؟ مجید گفت تصمیم گرفتم جبهه بروم. 

گفتم با این قد و هیکل آنجا می خواهی چه کار کنی؟ تازه تکلیف درس و مدرسه ات چه می شود؟

مجید در پاسخم گفت درس را بعداً می خوانم. فعلاً امام دستور داده جبهه ها را پر کنیم. 

هیچ کس نتوانست او را قانع کند تا اینکه رضایت پدر را گرفت. او رفت و در سنگر جهاد لباس رزم پوشید.»

 قد کوتاه و سن کم!

رضایت گرفتنش از پدر هم حکایتی دارد. پدرم می گفت مجید پیش من آمد. گوشه ای نشست و انگار بغض کرده بود. پرسیدم چه شده؟ 

گفت بابا! می خواهم بروم جبهه. 

گفتم الان تو محصلی، باید فکر درس و مدرسه ات باشی. 

گفت جنگ است، دشمن به کشورم حمله کرده، شما حرف درس و مدرسه را می زنی؟ 

آنقدر اصرار کرد تا رضایتنامه را امضا کردم و از طرف جهاد به جبهه اعزام شد. 

 شب یلدا و آرزوی شهادت

شب یلدا همه خانواده دور هم در خانه پدرم جمع شدیم. مجید هم بین ما بود. او رفت میوه، شیرینی و آجیل خرید و به خانه آورد. آن شب همه خوشحال بودیم. گل می گفتیم و گل می شنیدیم. بعد از شام با هم یک گوشه نشستیم و کمی صحبت کردیم. گفت دارم می روم.

پرسیدم کجا؟ 

گفت خونه دوستم مسعود.

گفتم ما را اینجا رها می کنی و می روی؟ 

گفت راستش مادرش سیده، مطمینم اگر او را واسطه کنم خدا حاجتم را می دهد. 

گفتم آرزویت چیست؟ 

گفت فعلاً نمی توانم بگویم، وقتی برگشت خوشحال بود. بعدها فهمیدم آرزوی شب یلدایش شهادت بود. 

 کلاهی که از سرش برداشتیم!

خواهر شهید از شیطنت های دوران گذشته یاد می کند و می گوید: «یاد آن روزها بخیر، در گرمسار بودیم. مجید یک کلاه سفید داشت که همیشه روی سرش بود، حتی موقع خواب هم آن را روی سرش می گذاشت و می خوابید. 

یک روز برادرم گفت باید این کلاه را از روی سر مجید برداریم و گم و گورش کنیم. 

شب وقتی او خواب بود، من و برادرم آرام آرام به او نزدیک شدیم. کلاه را از روی سرش برداشتیم. 

برادرم آن را در بشکه نفت انداخت. صبح مجید بیدار شد. دستش را روی سرش کشید، کلاه نبود. 

فهمید کار ما دو نفر بوده است. خیلی ناراحت شد. همان روز قرار بود به تهران بروم. او آمد جلوی اتوبوس و گفت قرار است بروم جبهه، اما کلاه ندارم. این چه کاری بود شما کردید؟ 

گفتم ناراحت نباش! از تهران یک کلاه سفید دیگر برایت می خرم. زود برمی گردم.

به تهران رسیدم. سریع کارهایم را انجام دادم و کلاه خریدم. فردای آن روز برگشتم. به دیدنش رفتم جلوی اتوبوسی که قرار بود نیروها را به جبهه ببرد. او را دیدم. کلاه را دادم. خیلی خوشحال شد. فوراً آن را روی سرش گذاشت و رفت در صف بسیجی های اعزامی ایستاد. نگاهش کردم. هیکلش از همه رزمنده ها کوچک تر بود. شلوارش را از پایین چند تا زده بود که اندازه اش شود. آستین هایش هم چند تا خورده بود. پوتین ها هم انگار در پایش زار می زدند، اما شور و شوق زیادی داشت. برایم دست تکان داد. سوار اتوبوس شد و رفت.»

 خوش به حال بچه ها.

اما آن ابتدا مسیولانش به او اجازه حضور در عملیات را نداده بودند. هیچ وقت آن روز را که او با ناراحتی به خانه ما در اصفهان آمد از یاد نمی برم. من بعد از ازدواج در اصفهان ساکن شدم. یک روز با شنیدن صدای زنگ به طرف در رفتم و آن را باز کردم. مجید بود. خیلی تعجب کردم. بعد از سلام و احوالپرسی با هم داخل خانه آمدیم. 

نگاهش کردم. قیافه اش ناراحت و گرفته بود. برایش یک لیوان شربت آوردم و پرسیدم چرا ناراحتی؟ مگر قرار نبود بروی جبهه؟ 

بغض کرد. نگاهش را به زمین دوخت و گفت آبجی! سپاه از من ایراد گرفته که قد شما کوتاه و سنتان کم است. 

کنارش نشستم و گفتم غصه نخور، ان شاءالله دفعه بعد می روی.

گفت آبجی! پیشت می مانم تا بچه ها از عملیات بر گردند. همزمان با آن ها برمی گردم گرمسار.

گفتم اینجا خانه خودت است، تا هر وقت دوست داری بمان.

اشک در چشمانش حلقه زد و گفت خوش به حال بچه ها! آن ها در عملیات شرکت می کنند و من اینجا هستم. 

نهایتاً چهار بار به جبهه اعزام شد. مدت چهار ماه و 15 روز در جبهه های سردشت و مهران حضوری فعال داشت.

 همه توصیه اش مادر بود

خواهر دیگر شهید نسرین مرادی حقیقی از آخرین دیدار با برادر اینگونه روایت می کند: «یک روز قبل از اعزام شدنش بود. هر طرف می رفت دنبالش می رفتم؛ داخل هال، اتاق و… 

دوست داشتم با هم حرف بزنیم. انگار متوجه شده باشد، صدایم زد و گفت بیا اینجا کارت دارم.

یک گوشه نشستیم و اول کمی سر به سر هم گذاشتیم. بعد گفت شوخی دیگر بس است. می خواهم یک حرف جدی بهت بزنم.

دلم ریخت. راستش اصلاً دلم نمی خواست اینطوری صحبت کند. بدون اینکه جوابش را بدهم، نگاهش کردم. گفت در نبودنم خیلی مواظب مادر باش! 

گفتم خیالت راحت باشد! سفارش نمی کردی هم انجام می دادم.

گفت مخصوصاً بعد از شهید شدنم! 

گفتم این حرف ها را نزن، ان شاءالله صحیح و سالم برمی گردی.

گفت این طوری دعا نکن. تو که داری زحمت می کشی، حداقل دعا کن خدا لیاقت شهادت را به من بدهد. نگاهش کردم. صورتش سفید مثل برف شده بود. انگار در یک عالم دیگر سیر می کرد. نتوانستم طاقت بیاورم. از کنارش بلند شدم و برای گریستن به اتاق دیگری پناه بردم. این آخرین دیدار ما بود.» 

 عکس های یادگاری

خواهر شهید از آمدن اولین نامه مجید می گوید: «منتظر بودیم. بالاخره اولین نامه مجید از جبهه به دستمان رسید. پدر می گفت نمی دانم چند بار نامه را خواندم تا کمی دلم آرام بگیرد. در نامه اش نوشته بود که برایم عکس هم فرستاده است. داخل پاکت را نگاه کردم. چند تا عکس بود. آن ها را برداشتم و نگاه شان کردم. ژست های مختلفی گرفته بود؛ یکی با اسلحه، یکی در چادر تدارکات و…، اما لباسش همان لباسی بود که از خانه برده بود. انگار تا شهادتش هم لباسی به اندازه قد و هیکل او در جبهه پیدا نشده بود!»

 ساک جبهه و غسل شهادت

یکی از خاطرات همیشگی پدر روایت از روز وداع آخرش با مجید بود. او می گفت بار آخر قبل از اعزام همه وسایل را آماده کرد و در ساکش گذاشت. بعد حمام رفت تا غسل شهادت کند. از حمام که درآمد، مرا بغل کرد. بوسید و گفت: «بابا! اگر بدی از من دیدی حلالم کن!» 

گفتم: «من به وجودت افتخار می کنم.» 

سراغ مادرش رفت. از او هم حلالیت خواست و گفت: «مامان! شاید این دفعه به آرزویم برسم. بعد از شهادتم، زیاد گریه نکنید. من به عشق امام خمینی و به خاطر دفاع از اسلام به جبهه می روم.»

از ما خداحافظی کرد. مادرش قرآن را نگه داشت. مجید قرآن را بوسید و از زیر آن رد شد. رفت و خبر شهادتش برای ما آمد. 

 ژاکت مجید

یکی از همرزمانش به دیدن خانواده آمد. ژاکت برادرم در دستش بود. پرسیدیم این دست شما چه کار می کند؟ 

گفت می دانم این را مادر آقا مجید بافته و به جبهه فرستاده است، ولی برای مجید بزرگ بود و مجید آن را به من داد. آمدم که… هنوز حرفش تمام نشده بود که مادر گفت تو هم مثل پسرم می مانی!

 همرزمش می گفت یکی از بچه ها در جبهه خرما پخش می کرد. مجید جعبه خرما را از دستش گرفت و گفت: «آن ها را بده من پخش کنم، قرار است امشب شهید شوم.» همان شب هم شهید شد.

 فیلم قبل از عملیات والفجر 8 

 شب قبل از عملیات والفجر8 از مجید و سایر بچه های گردان فیلم گرفته بودند. بعد از شهادتش آن فیلم به دست مان رسید. همه افراد خانواده دور هم جمع شدیم. فیلم را در دستگاه گذاشتیم و مشغول دیدن آن شدیم. 

مجید را بین بچه های بسیجی دیدیم. همه دور هم نشسته بودند. فرمانده شان آقای شعبانی هم حضور داشت. یک نفر زیارت عاشورا می خواند و بقیه با او نجوا می کردند. 

بعد از دعا، فرمانده شان گفت: «برادرا! این عملیات خیلی سخت است! همین حالا تصمیم تان را بگیرید. اگر منصرف شدید از همین جا اعلام کنید.»

مجید خیلی پرشور بود. یک ثانیه هم نمی توانست روی زمین بنشیند. با شنیدن حرف های فرمانده سرش را تکان می داد و منتظر فرمان حرکت بود. شهید مجید مرادی حقیقی در 21 بهمن 1364 در منطقه عملیاتی والفجر 8 تک تیرانداز بود که ترکش به نخاعش خورد و به شهادت رسید. پیکر مطهرش پس از تشییع در گلزار شهدای روستای محمدآباد گرمسار دفن شد. 

 سیاه نپوشید!

او در یکی از نامه هایش برای پدر نوشته بود:

«پدر جان! اگر شهید شدم، برای من ناراحت نباشید و سیاه نپوشید. یادتان باشد که پشتیبان راه اسلام باشید. 

مادرجان! اگر شهید شدم، گریه نکنید که با گریه شما دشمن شاد می شود. خواهران عزیزم! از شما می خواهم حجاب اسلامی را رعایت کنید و نمازتان را اول وقت بخوانید. ملت مسلمان ایران! حامی اسلام و ولایت فقیه باشید و در نماز جمعه و جماعت شرکت کنید.»

در بخش هایی از وصیتنامه شهید می خوانیم: 

«بدانید که من با عشق و علاقه به مکتبم و به خاطر پیروی از رهبرم، امام خمینی و برای ادای تکلیفم به جبهه آمده ام تا جانم را در راه دفاع از اسلام فدا کنم. پدر و مادر عزیزم! از شما خواهش می کنم اگر از من بدی دیدید حلالم کنید. اگر شهید شدم ناراحت نباشید که کشته شدن در راه خدا را سعادت بزرگی می دانم که خداوند آن را به من عطا کرده است.»

پایان خبر دانش نامه

تا وقت شهادت لباسی به قامتش پیدا نشد